Yvonne (25) raakte verbrand door een kaars toen ze 5 jaar oud was. “Omdat ik klein was, hoefde ik nooit te treuren om mijn uiterlijk en mijn leven vóór het ongeluk. In het ziekenhuis was het personeel super aanwezig en zeer attent. Omdat ik geraakt ben in mijn vrouwelijkheid, was het als jong meisje niet gemakkelijk, maar ik heb mezelf nooit verstopt. De blikken van de mensen mogen niet negatief worden geïnterpreteerd. Als je jezelf accepteert zoals je bent en je littekens niet verbergt, richten anderen zich meer op de persoon en minder op de brandwonden. Het is echter een werk van alle dagen om te leren van jezelf te houden zoals je bent."
Daniel (61) raakte verbrand terwijl hij methanol in het open vuur goot. “Tijdens de kuurbehandeling ontmoette ik een andere patiënt, Solange. Het was liefde op het eerste gezicht. Na de grapjes ontstond er liefde. Solange gaf me mijn levensvreugde terug, ze is echt mijn zonnestraal. We steunen elkaar veel, we proberen elkaar positieve energie door te geven. We begrijpen allebei wat het betekent om brandwonden te hebben ... pijn, de lange weg te gaan. Het samenzijn maakt ons sterker."
Enver (52) raakte verbrand in 2011 bij het doorsnijden van een elektriciteitsdraad. "In het begin was het heel moeilijk. Mijn echtgenote en ik zaten heel diep. Het is dankzij onze kinderen dat we de energie en moed hebben gehad om door te gaan. Onze familie is nu nog hechter. Ik heb geluk dat ik nog leef en dat ik mijn ogen nog heb, ook al zijn ze geraakt. Niet kunnen gaan werken en thuis zitten is niet makkelijk. Ik heb kippen en katten, een moestuin en ik onderhoud ook de tuinen van de buren. Daar ben ik graag mee bezig en dat geeft me energie. Alle buren kennen en steunen me. Ik ben de tuinman van de buurt."
Pascale (60) reed op een fiets toen een vrachtwagen haar aanreed en haar rechterbeen en bekken verpletterde. "Het waren mijn kinderen, mijn partner, mijn familie en mijn vrienden die me de kracht, de moed en het geduld gaven om vol te houden tijdens deze tien lange maanden die ik in het Brandwondencentrum heb doorgebracht. Ik dank het verplegende personeel oprecht voor hun aanmoedigingen en vrijgevigheid van hart. Zonder al deze mensen zou ik niet de kracht hebben gehad om deze lange nachtmerrie te verwerken. Ik hoop op een dag mijn werk als gespecialiseerde opvoeder met mensen met een handicap te kunnen hervatten. Ik geloof dat ik meer empathie heb gekregen voor kwetsbare mensen."
Kevin (40) stootte in 2010 bij graafwerken op een gasleiding waardoor een ontploffing plaatsvond. "Ieder jaar ga ik als spreker tijdens de kuurweek van Stichting Brandwonden in Spa mijn getuigenis delen met mensen met recente brandwonden. Er is leven is na het ongeval. Je kan een gelukkig leven leiden met brandwonden. Het is een lange weg, maar je mag de moed niet laten zakken. Je zelfstandigheid terugwinnen, de draad van het leven weer oppikken en het werk kunnen hervatten waren voor mij heel belangrijk. In mijn stuurcabine voel ik me vrij. Ik leef nu veel bewuster. Ik geniet van het moment en van de kleine dingen in het leven."
Alexander (31) kwam in een vuurzee terecht bij het ruimen van een silo. "Ik blijf niet bij de pakken zitten en richt me op de positieve dingen in het leven. De brandwonden zullen voor altijd deel uitmaken van mijn leven, maar dat belemmert me niet om vooruit te kijken en gelukkig te zijn. Mijn vriendin Valerie en ik wonen sinds kort samen. We kijken volop uit naar het nieuwe leventje dat op komst is. We zijn blij dat we nog de kans gekregen hebben om een gezinnetje te stichten."
In de keuken van Joëlle (41) vatte een kookpot vuur, viel en kwam op haar benen terecht. ‘Ik maakte verschillende fases door: schaamte, ontkenning, frustratie … en ten slotte de aanvaarding. Mijn littekens maken deel uit van mijn verhaal, van mijn identiteit. Na een dergelijk ongeval is het belangrijk om jezelf te aanvaarden en jezelf opnieuw mooi te vinden. Wanneer ik vandaag mijn favoriete rode jurk draag, aanvaard ik mijn benen zoals ze eruitzien.’
Marc (48) liep ernstige brandwonden op aan handen en benen door een gasontploffing op zijn werk. ‘Zo’n ongeluk kan altijd gebeuren. Ik heb het direct aanvaard. Hier in België krijg je de best mogelijke zorgen. Het proces duurt lang, je moet respect hebben voor tijd en voor je lichaam. Ik ben een optimist, maar het is ook belangrijk om af en toe te mogen klagen en je hart te luchten.’
François (30) kwam tijdens een parachutesprong op hoogspanningskabels terecht. ‘Mijn hart is uit zichzelf opnieuw beginnen kloppen. Het was als een tweede geboorte. Bij het ontwaken was ik volledig verlamd. Ik kon niet meer zelfstandig ademhalen, slikken, spreken. Alles heb ik volledig opnieuw moeten leren. In het begin is het erg hard om voortdurend afhankelijk te zijn van anderen. Ik oefen enorm veel, want ik wil het maximum aan vaardigheden terugwinnen. Ik verleg mijn grenzen iedere dag. Vandaag is mijn rolstoel een deel van mezelf geworden. Maar ik kan ook al een korte afstand zonder wandelen. Ik heb veel geluk dat ik nog leef. Ik geniet er elke dag van.’
Sylvia (63) raakte verbrand door het kokend water van een overvolle elektrische waterkoker. ‘Het water spatte naar alle kanten zoals bij een explosie. Het was een nachtmerrie. Ik heb de dood in de ogen gekeken. De eerste twee maanden heb ik gehuild. Ik was werkelijk op het einde van mijn krachten. Ik vocht tegen de pijn met mantras en ademhalingsoefeningen. Ik ben alle hulpverleners oneindig dankbaar, niet alleen voor hun medische zorgen, maar ook voor hun menselijk engagement. Zij hebben me gered. De Stichting Brandwonden is voor mij een waar moreel onthaalpunt dat me hulp en hoop biedt voor het leven na het ongeval. Ik zet mijn leven verder met nog meer kracht en overtuiging.’
Florent (31) kreeg te kampen met necrotiserende fasciitis. ‘Eerst kreeg ik lichtjes last aan mijn dijbenen. Maar kort daarop werd de pijn in mijn benen ondraaglijk. Na detectie van de bacterie, hebben ze me een week lang ononderbroken geopereerd. Gelukkig genoot ik de geweldige steun van mijn vriendin en familie, wat me de kracht gaf om vooruit te kijken. De mensen van Legs Go, een organisatie die racing blades en rolstoelen voor atleten financiert, gaven mij de motivatie om me aan triatlons te wagen. Ik ben van plan om ooit aan de Iron Man deel te nemen. Mezelf uitdagingen opleggen is mijn manier om vooruitgang te boeken. Zelfs met een handicap is niets onmogelijk. Wilskracht en levenslust … en je kan bergen verzetten.’
Ben Salem (69) raakte ernstig verbrand bij de ontploffing van een fles butaangas. ‘De genezing is een moeizaam proces. Je ziet enorm af. Maar ik hou er de moed in. Mentale kracht helpt om de pijn te relativeren. Dat vereist veel wilskracht en geduld. Het Brandwondencentrum in Neder-Over-Heembeek is een van de beste ter wereld. Het verzorgingsteam was fantastisch, net als de ploeg van de Stichting Brandwonden tijdens de kuurweek in Spa. Het deed deugd om er andere slachtoffers te ontmoeten. Er heerste een groot samenhorigheidsgevoel, waardoor ik me niet meer alleen voelde.’
Ragna (41) overleefde een zuuraanval. ‘Ik heb het overleefd. Dit is een tweede kans. Het dient tot niets van te blijven jammeren. Ik ben nog volop in behandeling. Het team van Oscare is fantastisch en het doet ook deugd om daar lotgenoten te ontmoeten. In deze fase doe ik alles om zoveel mogelijk functievermogen terug te krijgen. Voor mijn dochter Emily was het een heel moeilijk jaar. Ze was erg bang. Haar eerste blik was verschrikt, maar nu is zij de eerste die aan mijn nieuwe gezicht gewend is. We slaan ons er samen doorheen.’
Monique (63) liep brandwonden op toen ze haar sjaals met wasbenzine uitwaste. ‘De zorgen wegen zwaar, maar je moet doorbijten. Wanneer je merkt dat de littekens genezen, je je gezicht terug herkent en je je vroegere activiteiten kan hernemen, voel je je blij. Dankzij mijn familie krijg ik vandaag een nieuwe start in het leven. Vroeger was ik als verpleegkundige continu bezig met de zorg voor anderen. Nu maak ik gebruik van mijn tijd om me te focussen op dingen die ik graag doe en die me raken: de natuur, mijn honden en mijn kleinkinderen.’
Door een stofexplosie bij het ruimen van een silo kwam Alexander (30) terecht in een vuurzee, waarin één van zijn collega’s het leven liet. Zijn vriendin, Valerie (23), week in de zware tijd na het ongeval niet van zijn zijde. ‘De onzekerheid - gaat hij het overleven, hoe gaat hij eruit komen, zal hij nog de man zijn van wie ik hou - was het allermoeilijkst. Toen hij na maanden uit de coma ontwaakte, herkende ik gelukkig opnieuw mijn ventje. Hij doet er alles aan om zo snel mogelijk vooruit te gaan. We kunnen weer verder als koppel en zijn optimistisch, ook al hebben we nog een lange weg te gaan. We zijn net gaan samenwonen. Dat doet deugd, ook al weet ik me soms geen raad met al mijn emoties.’
Jérôme (22) werd geëlektrocuteerd in een hoogspanningscabine. Hij werd geraakt door een lading met een kracht die 22 keer groter is dan de dodelijke. ‘Van in het begin ben ik positief ingesteld. Het is een wonder dat ik nog leef en nog zowat alles kan doen. Ik behelp me zo goed als ik kan. Als de littekens genezen zijn, krijg ik een armprothese en een nieuw hand. Dan kan ik opnieuw een normaal leven leiden. Mijn papa is geweldig. Hij staat altijd aan mijn zijde en is voor mij een voortdurende steun.’
Een lpg-lek in de garage waar Adnan (43) werkte, veroorzaakte een ontploffing. ‘In het begin gaven de dokters me geen overlevingskans. Het geloof en de wil om bij mijn familie te zijn, heeft mij de kracht gegeven om te overleven en door te gaan. Mijn echtgenote en kinderen waren een onzettend grote steun en toeverlaat. In het begin was er veel pijn en depressie. Vandaag begin ik mezelf opnieuw gelukkig te voelen. Omdat ik zoveel vragen in de hoofdjes van de klasgenootjes van mijn kinderen zag, ging ik met hen praten in de klas. De kinderen stelden vragen, kwamen naar me toe en voelden aan mijn littekens. Het was een bevrijding, voor hen, mijn kinderen en ook voor mij.’
Matou (28) liep brandwonden op door een gasontploffing in huis. ‘In het begin sloot ik me af van de buitenwereld. Je maakt verschillende mentale fases door. Na een tijd had ik de moed om buiten te komen. Nu heb ik geen schrik meer van de blik van anderen. Ik ben fier op mijn lichaam en zie mijn brandwonden als tatoeages. Ik startte ook een eigen kledinglijn. Ik ontwerp en verkoop jurken. Door de steun van mijn familie en mijn sterke levensdrang
neem ik het leven van de goede kant. Ik wil ook graag een stichting voor brandwondenpatiënten in West-Afrika oprichten. Het is nooit te laat om iets te ondernemen.’
Yann, Brecht, Jan, Johnny en Michiel speelden mee in Mozarts opera De Toverfluit in de Munt. Als overwinnaars van vuur staan zij op het podium met de operazangers en vijf blinde dames, de overwinnaars van licht. ‘Op het podium staan, je verhaal delen, sympathie en steun krijgen van de hele ploeg en het publiek werkt helend. Het is een unieke ervaring om mee te werken aan zo’n grootse artistieke productie en zoveel verschillende mensen te ontmoeten.’
Alycia’s (36) kookpot vatte vuur tijdens het koken ‘Het eerste jaar wilde ik me verstoppen en afschermen van de buitenwereld. De genezing van de wonden hielp me om opnieuw naar buiten te komen. Ik heb de draad terug opgepikt. Ook al is het niet makkelijk als alleenstaande moeder, bekijk ik het leven van de positieve kant. Ik startte met tatoeëren en wil graag mensen met littekens helpen en raadgeven bij camouflage en het plaatsen van tatoeages.'
Cléméntine (32) werd het slachtoffer van een agressieaanval. Christophe, haar kinesist, volgde haar op van in het begin. ‘Hij is zo’n beetje mijn held in het duister. Doordat hij mijn hand iedere dag kwam masseren, kan ik het nu
terug gebruiken. Hij doet zijn werk met veel liefde en humor. Ikzelf ben gelovig. Ik dank God dat ik nog leef en weiger zelfmedelijden te hebben. Mijn kracht ligt in mijn zwakte en ik hoop zo een inspiratiebron te zijn voor anderen.
Ik kijk nu anders naar het leven en de dingen. Vroeger was ik erg gefocust op het uiterlijk, nu weet ik dat de echte persoon vanbinnen zit.’
Jaana (46) liep tijdens de terreuraanslag in Maalbeek op 22 maart 2016 ernstige brandwonden op. Zij was toen 6,5 maanden zwanger. De hulpdiensten brachten haar naar de spoeddienst van het Sint-Jansziekenhuis in Brussel.
Ze had het geluk dat Dr. Amuli, op een moment van immense drukte en chaos, oordeelde dat een operatie aan haar handen een dringende noodzaak was. Door zijn beslissing zijn haar handen gered. Twee maanden later beviel Jaana van een gezond, mooi dochtertje Maylie. ‘Ik ben iedereen die mij geholpen heeft eeuwig dankbaar. Voor mij en mijn dochtertje Maylie heeft het leven het van de dood gewonnen.’
David (45) werd op zijn moto aangereden door een wagen, waarna die ontplofte. Naast zware brandwonden verloor David ook beide benen en een arm. Zijn vechtersinstinct en optimisme bleven daarentegen overeind. ‘Het contact met lotgenoten met amputaties en brandwonden heeft me al veel geholpen. Je mentale ingesteldheid is heel belangrijk, hoe je jezelf ziet, wat je kan doen en hoe je nog kan verbeteren. Ik heb mijn nieuwe leven aanvaard. Ik stap met twee nieuwe protheses met een elektronische knie en sensoren in enkel en voet. Ik ga naar de film en de fitness. Ik ben op zoek naar een manier om terug betekenis aan mijn leven te geven. Misschien door mijn persoonlijk verhaal te vertellen aan andere lotgenoten.’
Cindy (36) raakte verbrand bij het aanmaken van de kachel. Verpleegster Lucie was haar geruststelling en toeverlaat in het ziekenhuis. ‘Zelfs toen ik nog in coma lag, praatte Lucie tegen mij, ze legde uit wat ze allemaal deed en wat er ging gebeuren. Dat stelde me gerust. Als jonge vrouwen voelen we elkaar goed aan en hebben we gemeenschappelijke interesses. Mijn brandwonden zijn recent en ermee leven is een dagelijks gevecht. Maar je mag de moed niet opgeven en verbetering komt stap na stap. De kuurweek van Stichting Brandwonden in Spa heeft mij veranderd. Ik kwam wenend binnen, maar door het contact met andere brandwondenpatiënten, de steun en moed die zij en het team me gaven, ging ik er als een nieuwe persoon buiten. Dat heeft me enorm geholpen om leven verder te zetten.
Door een vuurwerkstokje stond de kerstboom van Gaël (39) en Tania (38) in een mum van tijd in lichterlaaie. Gaël rende met de kerstboom naar buiten. Tania week in de tijden die volgden na het ongeval niet van Gaëls zijde.
‘Niet weten of hij het zal overleven, of ze zijn handen konden redden, de coma waarin ze hem hielden... Het was een ware nachtmerrie. Toen Gaël terug naar huis mocht, begon het echte werk pas: wondverzorging, kiné, operaties, consultaties, ... We hadden de indruk dat we helemaal alleen waren en dit als enige doormaakten. Het kuurkamp in Spa betekende een mentale ommekeer voor ons. We ontmoetten lotgenoten, zagen de verschillende fases, werden fantastisch begeleid en geholpen. Nu zitten we in een nieuw stadium. De revalidatie en operaties zijn min of meer achter de rug en we kunnen opnieuw vooruit. Ik noem hem lachend mijn ‘nieuwe man’.’
Door vrijgekomen drijfgassen in de kleine ruimte die Eddy (64) met spuitbussen isoleerde, vond er een gasexplosie plaats. ‘Wat me voornamelijk bijblijft van de brandwondenafdeling van het Militair Hospitaal in Neder-Over-Heembeek is de menselijkheid en de oprechte bekommernis bij het personeel. Je maakt als het ware deel uit van een grote familie. Dr. Pierlot was erbij vanaf het begin. Ze gaf me goede raad, drong erop aan om de nodige oefeningen te doen en moedigde me aan. We hebben ook veel gelachen. Ik houd de moreel hoog. Ik weet maar al te goed dat ik dat kan door de fantastische zorgen die ik krijg van mijn echtgenote, familie en vrienden.
Sinds kort ben ik terug halftijds aan het werk. Ik maak me niet meer druk in futiliteiten.’
De moto van Yasr (38) vatte vuur toen hij aangereden werd door een wagen die een parking verliet. Zijn voet werd hierdoor zwaar verbrand. ‘Kinesiste Sophie is de eerste die me opnieuw op mijn voeten zette en leerde stappen. Ze is heel vriendelijk en moedigt me altijd aan. De kiné maakte mijn voet beweeglijker en gevoelig. Ik ben een optimist. Ik ben blij dat ik het overleefd heb. Toch wordt het leven een pak moeilijker, zeker als je er alleen
voorstaat. Een job vinden en financieel rondkomen is geen evidentie. Ik besef dat ik nooit meer de voet van voordien zal hebben. Dat aanvaarden zou gemakkelijker zijn als de tegenpartij mij als slachtoffer zou erkennen. Het
juridisch proces loopt nog steeds.’
Laetitia (29), Antoine (29) en Alex (3) waren te gast op een barbecue waar ze verrast werden door een grote steekvlam. Alex’s brandwonden zijn gelukkig goed genezen. Laetitia bleef meer dan zes maanden in het ziekenhuis
en heeft nog een lange weg van revalidatie en operaties te gaan. ‘We halen nu de tijd in die we gemist hebben, zeker met Alex. Zijn eerste stapjes heb ik moeten missen. We proberen er altijd voor elkaar te zijn en ons te
concentreren op de belangrijke dingen in het leven. Doordat we het ongeluk samen meemaakten, begrijpen we elkaar. Het heeft ons zelfs sterker gemaakt als koppel. Buitenkomen en de confrontatie met de reactie van mensen is niet gemakkelijk. Gelukkig zijn er mijn familie, vrienden, de mensen van Stichting Brandwonden om mij telkens opnieuw moed te geven.’
Woningbranden per jaar
Steun aan patiënten
Preventie workshops per jaar
Onze andere initiatieven
Contacteer ons
Frans Landrainstraat 43
1970 Wezembeek-Oppem
02 649 65 89
Openingsuren:
Maandag tot donderdag van 08u30 tot 12u30
Vrijdag van 8u30 tot 11u30
Privacy
Gebruiksvoorwaarden Privacy Statement Stichting Brandwonden Privacy Statement Fondsenwerving Stichting Brandwonden houdt zich aan het ethisch handvest van de VEF
Volg ons
